Οι κάθε λογής καταστροφολόγοι περιμένουν την δραχμή τα τελευταία τρία χρόνια. Μετά ακολουθεί η διάλυση της ευρωζώνης και το παγκόσμια νόμισμα (για να βάλουμε μέσα και λίγο από συνωμοσιολογία) κλπ. Τα ελληνικά ΜΜΕ και τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, φροντίζουν να μας κρατούν σε εκγρήγορση, δημοσιεύοντας διαρκώς εκθέσεις αναλυτών διεθνών οίκων, που συνήθως δεν κρύβουν καμία σκ...
οπιμότητα (εδώ γελάμε) και δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων που χτίζουν στην άμμο παλάτια. Για να ζυγίσουμε όμως τα πράγματα και να κάνουμε μια ορθολογική προσέγγιση του προβλήματος. Το χρέος μας είναι βιώσιμο; ΟΧΙ. Είναι θέμα ερμηνείας; Και πάλι ΟΧΙ. Άρα τι πρέπει να γίνει; Απλά, να γίνει βιώσιμο όχι μέσω οικονομικής διαδικασίας εξυγίανσης, αλλά μέσα από πολιτικές αποφάσεις, που θα συνοδεύονται με ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα αναδιάρθρωσης των οικονομικών δομών της χώρας, όχι με fast track διαδικασίες, αλλά με πρόγραμμα προσαρμοσμένο στα δικά μας κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα.
Με ψυχρή λογική κάποια στιγμή ή θα μας πετάξουν έξω-αν μπορούν φυσικά- ή θα χρεοκοπήσουμε με δική μας απόφαση, καθώς ο δραστικός περιορισμός των ελλειμάτων, ελάχιστη θετική επίπτωση έχει στο δημόσιος χρέος, το οποίο τρέχει με γεωμετρική πρόοδο πια, λόγω της διαρκούς ύφεσης που συρρικνώνει διαρκώς το μέγεθος της οικονομίας και αυξάνει έτσι το δημοσιο χρέος μας. Πως εξηγείται όμως το ότι η εμφανώς χρεοκοπημένη Ελλάδα όσο περνάει ο καιρός, αντί να χρεοκοπεί ή να παίρνει τον δρόμο της εξόδου απο το ευρώ, αυτή τελικά φαίνεται ότι κρατάει την τύχη της ευρωζώνης στα χέρια της, σύμφωνα και με τους ίδιους τους Γερμανούς αξιωματούχους; Μήπως αγνοούμε κάτι;
Από τις δεκάδες αναλύσεις που κυκλοφορούν καθημερινά, επέλεξα μια που εμφανίζει μια σοβαρή ιδιιαιτερότητα, καθώς αναδεικνύει το παράδοξο της ισχύος που πηγάζει από την προφανή αδυναμία της χώρας μας. Είναι μια ανάλυση ενός όχι και τόσο γνωστού στο ελληνικό κοινό καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Lehigh της Πενσυλβάνια, Rajan Menon. Με άρθρο του που δημοσίευσε πριν από μερικούς μήνες στην Huffington Post ανέδειξε την πολιτική διάσταση του προβλήματος Ελλάδα, παραμερίζοντας την οικονομική του διάσταση, για την οποία έχουν χυθεί τόνοι μελανιού. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το πρόβλημα της χώρας μας, δεν ήταν ποτέ οικονομικό, ήταν βαθιά πολιτικό. Καλό είναι οι οικονομολόγοι, να μείνουν λίγο στην άκρη, και ειδικά μερικοί “νομπελίστες” που είναι γνωστό ότι έχουν διάφορα πάρε-δώσε με ισχυρούς οίκους χρήματος.
Τι λέει όμως ο Menon; Αναφερόμενος στη συζήτηση περί ευρωομολόγου ως διέξοδο στην ευρωπαική κρίση, λέει το εξής “Ήταν λογικό η εμμονή στην λιτότητα να χάνει έδαφος, ενώ ιδέες όπως η έκδοση των ευρωομολόγων να κερδίζουν έδαφος. Ο αληθινός λόγος για την αλλαγή στον οικονομικό διάλογο δεν είναι η δύναμη της Γαλλίας - είναι η αδυναμία της Ελλάδας. Όσο μη δημοφιλής κι αν είναι η ιδέα των ευρωομολόγων για τη Γερμανία και τους ομοϊδεάτες βορειότερους εταίρους, δεν μπορεί να αγνοηθεί ένα βασικό γεγονός, ότι στο πλαίσιο της σύστασης του ευρώ το 1999, τα προβλήματα της Ελλάδας έγιναν προβλήματα και για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα στην ευρωζώνη. Όσο συσσωρεύονταν λοιπόν τα προβλήματα της Ελλάδας, το ίδιο θα γίνονταν παντού. Αυτό συμβαίνει μέχρι και σήμερα…’’
Προφανώς κατανοούμε την βασική αιτία συσχέτισης που υπονοεί ο καθηγητής: ευρώ και αλληλεπίδραση τραπεζικών και εμπορικών ροών χρήματος. Τώρα, όσον αφορά το περίφημο ακρωνύμιο της τρομολαγνείας που επικρατεί σκόπιμα στα διεθνή ΜΜΕ (Grexit), δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ο καθηγητής επισημαίνει ότι: “Κανένας αξιωματούχος της ένωσης ή ειδικός πιστεύει στην πραγματικότητα ότι οι συνέπειες ενός τέτοιου ενδεχομένου μπορούν να προβλεφθούν, να υπολογιστούν και να ελεγχθούν. Δεν ακριβολογούν όσοι μιλάνε με συγκεκριμένους αριθμούς. Μια αποχώρηση ή εκδίωξη της Ελλάδας θα είναι απρόβλεπτη, ανεξέλεγκτη και με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις”. Και είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του, που αποτυπώνει τη σχέση της Ελλάδας με την υπόλοιπη ευρωζώνη. "Εάν κάποιος σου οφείλει 1.000 δολάρια, τον κρατάς από το λαιμό - εάν σου οφείλει 1 εκατ. δολάρια σε κρατάει εκείνος''. Το παράδειγμα αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη εφαρμογή, όταν το δέσιμο αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά έχει προεκτάσεις που αφορούν μέχρι και την ίδια την ευρωπαική σταθερότητα.
Αν το χρέος μας αυτή τη στιγμή είναι στα μεγέθη που ακούγονται-γύρω στα 360 δισ. Ευρώ δηλαδη-, εάν η ‘Ελλαδίτσα’ φύγει από το ευρώ, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αλλά και τράπεζες θα χάσουν πάρα πολλά χρήματα, το bank run θα πολλαπλασιαστεί με ρυθμούς ανεξέλεγκτους και προηγουμένως, το κόστος δανεισμού για τις άλλες μεγαλύτερες (Ισπανία, Ιταλία) προβληματικές χώρες θα πάει στα ύψη, με συνέπειες άμεσες στην διατραπεζική αγορά και στο εμπόριο. Θα απαιτηθούν απύθμενες δεξαμενές ρευστότητας από τους φωστήρες του Eurogroup, ώστε να μαζέψουν τα πράγματα…και ευτυχώς για εμάς, τέτοιες δεξαμένες η Ευρώπη, δεν διαθέτει!!!
Κανείς δεν λέει ότι δεν πρέπει να θεραπεύσουμε τις χρόνιες ασθένειες μας σε κράτος, οικονομία, θεσμούς, νοοτροπία. Αλλά οι εταίροι πιστωτές μας, οι οποίοι διακηρύτουν ότι επιζητούν να μείνει σώα και αβλαβής η Ευρωζώνη, δεν έχουν παρά να συμβιβαστούν με αυτή την πραγματικότητα και να σταματήσουν να εξωθούν την ελληνική κοινωνία στα άκρα, διότι διαφορετικά θα αισθανθούν-μπορεί και από ατύχημα- την ισχύ του αδυνάμου, η οποία κινεί τα νήματα των αποφάσεων τους.
Με λίγα λόγια, ο αδύναμος κρίκος, δύσκολα μπορεί να κοπεί από την αλυσίδα χωρίς να την πάρει μαζί του…
Με ψυχρή λογική κάποια στιγμή ή θα μας πετάξουν έξω-αν μπορούν φυσικά- ή θα χρεοκοπήσουμε με δική μας απόφαση, καθώς ο δραστικός περιορισμός των ελλειμάτων, ελάχιστη θετική επίπτωση έχει στο δημόσιος χρέος, το οποίο τρέχει με γεωμετρική πρόοδο πια, λόγω της διαρκούς ύφεσης που συρρικνώνει διαρκώς το μέγεθος της οικονομίας και αυξάνει έτσι το δημοσιο χρέος μας. Πως εξηγείται όμως το ότι η εμφανώς χρεοκοπημένη Ελλάδα όσο περνάει ο καιρός, αντί να χρεοκοπεί ή να παίρνει τον δρόμο της εξόδου απο το ευρώ, αυτή τελικά φαίνεται ότι κρατάει την τύχη της ευρωζώνης στα χέρια της, σύμφωνα και με τους ίδιους τους Γερμανούς αξιωματούχους; Μήπως αγνοούμε κάτι;
Από τις δεκάδες αναλύσεις που κυκλοφορούν καθημερινά, επέλεξα μια που εμφανίζει μια σοβαρή ιδιιαιτερότητα, καθώς αναδεικνύει το παράδοξο της ισχύος που πηγάζει από την προφανή αδυναμία της χώρας μας. Είναι μια ανάλυση ενός όχι και τόσο γνωστού στο ελληνικό κοινό καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Lehigh της Πενσυλβάνια, Rajan Menon. Με άρθρο του που δημοσίευσε πριν από μερικούς μήνες στην Huffington Post ανέδειξε την πολιτική διάσταση του προβλήματος Ελλάδα, παραμερίζοντας την οικονομική του διάσταση, για την οποία έχουν χυθεί τόνοι μελανιού. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το πρόβλημα της χώρας μας, δεν ήταν ποτέ οικονομικό, ήταν βαθιά πολιτικό. Καλό είναι οι οικονομολόγοι, να μείνουν λίγο στην άκρη, και ειδικά μερικοί “νομπελίστες” που είναι γνωστό ότι έχουν διάφορα πάρε-δώσε με ισχυρούς οίκους χρήματος.
Τι λέει όμως ο Menon; Αναφερόμενος στη συζήτηση περί ευρωομολόγου ως διέξοδο στην ευρωπαική κρίση, λέει το εξής “Ήταν λογικό η εμμονή στην λιτότητα να χάνει έδαφος, ενώ ιδέες όπως η έκδοση των ευρωομολόγων να κερδίζουν έδαφος. Ο αληθινός λόγος για την αλλαγή στον οικονομικό διάλογο δεν είναι η δύναμη της Γαλλίας - είναι η αδυναμία της Ελλάδας. Όσο μη δημοφιλής κι αν είναι η ιδέα των ευρωομολόγων για τη Γερμανία και τους ομοϊδεάτες βορειότερους εταίρους, δεν μπορεί να αγνοηθεί ένα βασικό γεγονός, ότι στο πλαίσιο της σύστασης του ευρώ το 1999, τα προβλήματα της Ελλάδας έγιναν προβλήματα και για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα στην ευρωζώνη. Όσο συσσωρεύονταν λοιπόν τα προβλήματα της Ελλάδας, το ίδιο θα γίνονταν παντού. Αυτό συμβαίνει μέχρι και σήμερα…’’
Προφανώς κατανοούμε την βασική αιτία συσχέτισης που υπονοεί ο καθηγητής: ευρώ και αλληλεπίδραση τραπεζικών και εμπορικών ροών χρήματος. Τώρα, όσον αφορά το περίφημο ακρωνύμιο της τρομολαγνείας που επικρατεί σκόπιμα στα διεθνή ΜΜΕ (Grexit), δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ο καθηγητής επισημαίνει ότι: “Κανένας αξιωματούχος της ένωσης ή ειδικός πιστεύει στην πραγματικότητα ότι οι συνέπειες ενός τέτοιου ενδεχομένου μπορούν να προβλεφθούν, να υπολογιστούν και να ελεγχθούν. Δεν ακριβολογούν όσοι μιλάνε με συγκεκριμένους αριθμούς. Μια αποχώρηση ή εκδίωξη της Ελλάδας θα είναι απρόβλεπτη, ανεξέλεγκτη και με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις”. Και είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του, που αποτυπώνει τη σχέση της Ελλάδας με την υπόλοιπη ευρωζώνη. "Εάν κάποιος σου οφείλει 1.000 δολάρια, τον κρατάς από το λαιμό - εάν σου οφείλει 1 εκατ. δολάρια σε κρατάει εκείνος''. Το παράδειγμα αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη εφαρμογή, όταν το δέσιμο αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά έχει προεκτάσεις που αφορούν μέχρι και την ίδια την ευρωπαική σταθερότητα.
Αν το χρέος μας αυτή τη στιγμή είναι στα μεγέθη που ακούγονται-γύρω στα 360 δισ. Ευρώ δηλαδη-, εάν η ‘Ελλαδίτσα’ φύγει από το ευρώ, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αλλά και τράπεζες θα χάσουν πάρα πολλά χρήματα, το bank run θα πολλαπλασιαστεί με ρυθμούς ανεξέλεγκτους και προηγουμένως, το κόστος δανεισμού για τις άλλες μεγαλύτερες (Ισπανία, Ιταλία) προβληματικές χώρες θα πάει στα ύψη, με συνέπειες άμεσες στην διατραπεζική αγορά και στο εμπόριο. Θα απαιτηθούν απύθμενες δεξαμενές ρευστότητας από τους φωστήρες του Eurogroup, ώστε να μαζέψουν τα πράγματα…και ευτυχώς για εμάς, τέτοιες δεξαμένες η Ευρώπη, δεν διαθέτει!!!
Κανείς δεν λέει ότι δεν πρέπει να θεραπεύσουμε τις χρόνιες ασθένειες μας σε κράτος, οικονομία, θεσμούς, νοοτροπία. Αλλά οι εταίροι πιστωτές μας, οι οποίοι διακηρύτουν ότι επιζητούν να μείνει σώα και αβλαβής η Ευρωζώνη, δεν έχουν παρά να συμβιβαστούν με αυτή την πραγματικότητα και να σταματήσουν να εξωθούν την ελληνική κοινωνία στα άκρα, διότι διαφορετικά θα αισθανθούν-μπορεί και από ατύχημα- την ισχύ του αδυνάμου, η οποία κινεί τα νήματα των αποφάσεων τους.
Με λίγα λόγια, ο αδύναμος κρίκος, δύσκολα μπορεί να κοπεί από την αλυσίδα χωρίς να την πάρει μαζί του…
Αναρτήσεις
Σχόλια