ΝΑΙ ή ΟΧΙ

γράφει ο

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΠΡΑΣ  ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ

«Γεώργιος Π……… : Ναι, Ιωάννης Δ……..: Ναι, Μαρία Κ……..: Ναι, Δημήτριος Τ……….: ΟΧΙ. Λυπάμαι, κύριε Τ…………, αλλά διαγράφεστε από την παραταξιακή ομάδα, γιατί διαφωνήσατε με τη γραμμή που είχε χαραχτεί».

(Σημ. : Τα ονόματα είναι απολύτως φανταστικά και τέθηκαν ως παραδείγματα).

Τελικά ποια είναι τα όρια της πειθαρχίας απέναντι σε μια συλλογική απόφαση ή σε ένα συλλογικό όργανο, όπως είναι τα κόμματα λόγου χάρη, ή σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη ομάδα ανθρώπων που εκπροσωπούν τους πολίτες είτε σε πολιτικό είτε σε συνδικαλιστικό επίπεδο;

Πειθαρχία δε σημαίνει τυφλή υπακοή, ανομολόγητη λόγω φόβου διαφωνία, επιβεβλημένη καθοδήγηση και χειραγώγηση, υφέρπουσα φασιστική τιμωρητική νοοτροπία σε όλους όσοι εκφράζουν τεκμηριωμένα και ενσυνείδητα αντίθετη άποψη. Πειθαρχία δε σημαίνει αγελοποίηση ή έκφραση μιας άποψης που δεν απηχεί τα πιστεύω ή την προσωπικότητα του καθενός. Ο κάθε άνθρωπος διαθέτει και τη δική του ατομικότητα μέσα στα συλλογικά όργανα, διαθέτει και τη δική του ελευθερία έκφρασης χωρίς ενδοιασμούς, η οποία δεν θα πρέπει να υποτάσσεται a priori σε μία ήδη εκπεφρασμένη αντίληψη.
Είναι αμιγώς δημοκρατική διαδικασία η αυτόματη διαγραφή και απομάκρυνση αυτού που, είτε από τύψεις συνείδησης είτε από ενδελεχή εξέταση είτε από συναίσθηση της ευθύνης απέναντι σε ένα λειτούργημα είτε κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης είτε αντικρίζοντας τη ζοφερή πραγματικότητα, μεταβάλλει άποψη;
Είναι λογικό η εκάστοτε εξουσία να απαιτεί από τα στελέχη της , ως άλλοι δούλοι, να υποταχτούν στην απόφαση της παράταξης, χωρίς να έχει ενημερώσει με συνέπεια, εγκυρότητα και αναλυτικότητα για όλες τις παραμέτρους των προτάσεών της; Είναι δυνατόν να ψηφίζει κάποιος, χωρίς να έχει ακούσει και τη φωνή των άμεσα θιγόμενων; Και αυτή η ψήφος θα είναι αντικειμενική; Θα είναι ψήφος συνειδητή μετά από γνώση και εξέταση όλων των παραμέτρων;
Τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα τις αφήνω στον αναγνώστη προς προβληματισμό.
Οι πολίτες στέλνουν τους εκπροσώπους τους στη Βουλή, για να υπερασπίζονται τη ζωή τους, τον αγώνα τους, το κοινό συμφέρον. Τα μέτρα που οδηγούνται προς ψήφιση κατατείνουν στο κοινό συμφέρον;
Τούτη η κρίση είναι πρωτίστως ανθρωπιστική.
Απαιτείται επανεκκίνηση της οικονομίας, λένε οι θιασώτες της πολιτικής των διαρκών περικοπών ως τη μοναδική λύση επιβίωσης. Όποια επανεκκίνηση και να γίνει, αν δεν εκριζωθούν οι στρεβλώσεις που εδώ και σαράντα χρόνια ταλανίζουν το κράτος, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικά. Θα είναι μια επανεκκίνηση , τη στιγμή που ο αθλητής θα παραμένει διαρκώς στην αφετηρία. Στρεβλώσεις του τύπου των πελατειακών σχέσεων, της βραδυκίνητης γραφειοκρατίας, της εξυπηρέτησης του ίδιου συμφέροντος αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο, της μεγιστοποίησης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, της παροχής μαϊμού επιδομάτων, της παροχής εκατοντάδων επιδομάτων χωρίς βάση, της εκμετάλλευσης του πολίτη από το τραπεζικό σύστημα, της διαπλοκής πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, της πλήρους απουσίας ελέγχου και τιμωρίας των παραβατών, θα πρέπει να επιλυθούν. Αν όλα αυτά δεν αντιμετωπιστούν, δεν μπορεί να υπάρξει καμία επανεκκίνηση. Μάλλον οπισθοδρόμηση θα συμβεί. Η δημοσιονομική προσαρμογή δεν μπορεί να γίνει με οριζόντια μέτρα καθίζησης – εν πολλοίς αντισυνταγματικά - , γιατί μπορεί τα οφέλη να είναι προσωρινά, αλλά μακροπρόθεσμα θα υπάρξει κατάρρευση (αύξηση ανεργίας, υφεσιακή πορεία, μαρασμός κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, υπογεννητικότητα).
Δεν μπορεί για όλους αυτούς τους λόγους να περικόπτεται κοινωνικό επίδομα 44 ευρώ το μήνα για το παιδί, δεν μπορεί να φορολογείται η γέννηση τέκνων, τη στιγμή που η χώρα διέρχεται τη χειρότερη δημογραφική κρίση με 1.000.000 λιγότερους κατοίκους Έλληνες με βάση την απογραφή του 2011. Δεν μπορεί να προτρέπουν οι κυβερνώντες ανερυθρίαστα τον ελληνικό λαό να μη γεννάει παιδιά, γιατί θα φορολογηθεί γι’ αυτό. Δεν μπορεί να περικόπτονται συντάξεις και επιδόματα αναπήρων και για λόγους ωραιολογίας να βαφτίζεται η περικοπή «Εξορθολογισμός κανόνων αποζημίωσης μετακίνησης ατόμων με αναπηρία». Η περικοπή βαφτίζεται εξορθολογισμός, η συρρίκνωση της εργασίας βαφτίζεται αναδιάρθρωση. Ωραίες λέξεις, ακατανόητες για τον πολύ λαό, που φτιασιδώνουν τη δυστυχία μας, την ωραιοποιούν. Γιατί τούτη η χώρα, δυστυχώς, έμαθε τα τελευταία χρόνια να θαυμάζει τη βιτρίνα, χωρίς να ψάχνει στα ενδότερα, και να εφησυχάζει. Και όλα αυτά, γιατί οι παραπάνω στρεβλώσεις που ανέφερα παραμένουν και γιατί ουδείς πολιτικός κυβερνών δεν αποφασίζει να θίξει πεπαλαιωμένα συμφέροντα των μεγαλοϊσχυρών, απατεώνων ή λαθρεμπόρων της ανθρώπινης ανέχειας και ανάγκης που στην κρίση χαίρονται, όπως ο λύκος στην αναμπουμπούλα.
Ο λαός τίθεται διαρκώς σε μια μέγγενη που σφίγγει απειλητικά. Κάποτε όμως θα σπάσουν τα μηνίγγια και το αίμα θα πεταχτεί, δηλώνοντας το θάνατο του πολίτη. Η διαρκής φορολόγηση, η διαρκής μείωση και περικοπή, η συνεχής απομύζηση του μόχθου των πολιτών είναι βέβαιο ότι δεν θα οδηγήσει στη σωτηρία της χώρας, που είναι η μόνιμη επωδός των κυβερνήσεων, αλλά στην καταβύθισή της, αφού δεν θα υπάρχουν πολίτες να πληρώσουν και δεν θα υπάρχουν χρήματα για να καταβληθούν. Το έχει ξαναδεί το έργο η Ελλάδα. Το έχει ξαναζήσει, σε άλλες συνθήκες όμως και με άλλα διεθνή και εθνικά δεδομένα.
Τούτη εδώ η κοινωνία μπορεί να έκανε λάθη στο παρελθόν. Μπορεί να εξέλεγε τους εκπροσώπους της με βάση το ίδιον συμφέρον και παρασυρμένη από ευτελείς και ατέρμονες υποσχέσεις ευημερίας ή φροντίδας του λαού για μια καλύτερη διαβίωση. Μπορεί να μην ασκούσε κριτική, είτε γιατί δεν ήξερε την αλήθεια είτε γιατί λόγω ευπιστίας πίστευε στην εικονική πραγματικότητα που του παρουσίαζαν. Όμως , κάποια στιγμή , έστω και από χαραμάδες, ο ήλιος της αλήθειας φάνηκε. Τώρα που το φως έπεσε, η βρώμα φάνηκε και η δυσωδία σκορπίστηκε στην ατμόσφαιρα.
Και όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί, ακόμα και σε τούτη την ύστατη ώρα της κρίσης, κοιτάζει ο καθένας να ενεργοποιήσει την ψηφοθηρική του ρητορική, τα λαϊκιστικά του τεχνάσματα και τη δημαγωγική πρακτική, και με αλληλοκατηγορίες και μεγαλοστομίες και ανέξοδους βερμπαλισμούς, προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο Μεσσίας. Φτάνουν πια οι εθνοσωτήρες. Οι μνημονιακοί θα μας σώσουν με την ψήφιση των μέτρων, Οι αντιμνημονιακοί πάλι θα μας σώσουν με τη μη ψήφιση των μέτρων. Ουδείς , όμως, δεν λέει ξεκάθαρα πώς θα γίνει αυτό, αν αυτό είναι εφικτό, ποιος θα πληρώσει το τίμημα. Δεν ξεδιπλώνουν όλο το χαλί και αφήνουν εσκεμμένα κομμάτια του παζλ ασυνδύαστα. Όλοι εμφανίζονται ανεύθυνοι, όποτε βολεύει, και όλοι υπεύθυνοι, όποτε ξαναβολεύει.
Εμπιστοσύνη στα κόμματα; Καμία. Πίστη στο μέλλον της χώρας; Καμία. Εμπιστοσύνη στους εκπροσώπους του λαού; Καμία. Αβεβαιότητα για το μέλλον ; Διαρκής. Ύφεση; Ναι. Κι άλλα μέτρα; Σχεδόν βέβαιο. Και το ζωνάρι του λαού σφίγγει. Και το θυμικό ξυπνάει. Και το καράβι της πολιτείας (κατά τον Πλάτωνα) ταξιδεύει χωρίς φάρο, σε μια θάλασσα προβλημάτων, και οι άνεμοι των δανειστών το πάνε εδώ κι εκεί. Και ο κυβερνήτης είναι τυφλός και κουφός. Και το πλήρωμα του καραβιού γεμάτο έριδες και συγκρούσεις. Και οι επιβάτες (που είναι ο λαός) πιασμένοι από την κουπαστή, έχοντας φορέσει τα σωσίβια περιμένουν τη στιγμή που θα πέσουν στη θάλασσα.
Πώς κατάντησε τούτη εδώ η χώρα! Πώς την κατάντησαν κάποιοι ανεγκέφαλοι εγκέφαλοι! Σαν τον αρκουδιάρη με τις αρκούδες (όπως λέει ο Ρίτσος και ο Σικελιανός), που ο αρκουδιάρης βαράει το ντέφι και οι αρκούδες καταβεβλημένες χορεύουν. Και όλοι αντιλαμβάνονται ποιος είναι ο αρκουδιάρης και ποιες οι αρκούδες.
Μα θα πει κάποιος ωραίες θεωρητικολογίες και λόγια, λόγια , λόγια. Ποια είναι η λύση; Η λύση βρίσκεται στον κακό μας εαυτό. Στην ανυπαρξία παιδείας και στην αναγκαιότητα αλλαγής της νοοτροπίας του άκρατου ατομικισμού. Η λύση είναι να υπάρξει ντροπή (αιδώς) από όλους. Η λύση είναι να απεκδυθούν οι πολιτικοί φορείς τον κομματικό μανδύα και την πειθαρχία στη γραμμή της παράταξης. Η λύση είναι η ενσυνείδητη επιλογή και όχι η υποκινουμένη. Η λύση είναι να κινητοποιηθούν όλοι φορείς και να μην περιμένουν το μάννα εξ ουρανού. Η λύση είναι να λάβουν πρωτοβουλίες οι ελεγκτικοί μηχανισμοί , χωρίς να σκέφτονται είτε το πολιτικό είτε το προσωπικό κόστος. Η λύση είναι να πάψει επιτέλους να καλλιεργείται η ανομία ως αντίληψη ελευθερίας. Η λύση είναι οι πολιτικοί ταγοί να βγάλουν τα προσωπεία και τις κομματικές ιδεολογίες ή ιδεοληψίες και να συζητήσουν ώρες, μέρες, μήνες όχι στη βάση της υποταγής στις διαθέσεις των ξένων , αλλά σκεπτόμενοι την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας, το μέλλον της, την επιβίωση του λαού και την αναγκαιότητα να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Και βέβαια, πρωτίστως να αντιμετωπιστούν οι στρεβλώσεις του συστήματος.
Αν όλα αυτά τα αποδείξουν έμπρακτα οι κυβερνώντες και όλοι οι ιθύνοντες, ο λαός θα κάνει θυσία, θα υποστεί τις επιπτώσεις των όποιων μέτρων για την εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους, γιατί θα ξέρει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι θα επιστρέψει σε μια ποιότητα ζωής, και όχι στο σκοτάδι.
Αλλά για να το αποδείξουν αυτό οι ιθύνοντες, θα πρέπει αρχικά να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και ενωμένοι να πέσουν στη θάλασσα και να σώσουν το καράβι της πολιτείας. Δυστυχώς, αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει φανεί.