Επιπολαιότητες - Κράτος, πολίτες, αντάρτες: χυμαδιό

(EDITORIAL απο τον ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ - LIFO)

Από τον ορυμαγδό δηλώσεων που έγιναν αυτές τις μέρες για τη ληστεία των Τεσσάρων, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τη δήλωση της μάνας του Ρωμανού – της γνωστής συγγραφέως Παυλίνας Νάσιουτζικ. Η συγγραφέας δήλωσε: «Είμαι πολύ περήφανη για τον γιο μου, που αγωνίζεται ενάντια σε μια παράνομη και σάπια κοινωνία και άνομη».
Καταλαβαίνω και σέβομαι
τους γονείς του Μπουρζούκου, που δήλωσαν ότι είναι αναρχικοί οικογενειακώς, τονίζοντας ότι η ιδεολογία τους δεν έχει σχέση με την τρομοκρατία. Ο πατέρας είναι αγιογράφος, το παιδί το ήξερα από τους Schooligans – υπάρχει κάποιο είδος λογικής και συνέπειας.
Ποια είναι, όμως, αυτή η γυναίκα που νιώθει τόσο έξαλλη με την άνομη και σάπια κοινωνία, ώστε να είναι περήφανη που ο γιος της λήστεψε μια τράπεζα; Τι δείγμα γραφής έχει δώσει η ίδια με τη ζωή της, ώστε να εμφανίζεται σήμερα με τα φισεκλίκια σταυρωτά;
Απ' ό,τι ξέρω, είναι μια συγγραφέας ροζ σκουπιδιών: Κάψτε τα νυφικά, Μύκονος μπλουζ, Ο τρελός δρόμος του έρωτα, Μαμάδες βορείων προαστίων κ.λπ. Δηλαδή συνεισέφερε στην Ελλάδα σκουπίδια. Όχι μία, αλλά πέντε φορές, εξέδωσε βιβλία με κοσμικούς ακκισμούς, ευπώλητα στο Κολωνάκι.
Aναρωτιέμαι τι είδος σουρεαλισμού βρέχει στα βόρεια προάστια, τη μια μέρα να γράφεις για «χαρούμενους cappuccino και θλιμμένους espresso» και την άλλη να μαστιγώνεις τη σάπια, άνομη κοινωνία. Πιθανόν να τελείς σε κατάσταση σοκ, αλλά ίσως να είναι και μια καινούργια τάση, πλήρους χυμαδιού στην ελληνική κοινωνία.
Όλοι είναι όλα, ο γιος της Αγγελοπούλου είναι αγανακτισμένος και η κιτς συγγραφέας υπέρ της απαλλοτρίωσης τραπεζών και βομβαρδισμού των malls. Δεν μιλάω για το παιδί της -αυτό είναι άλλη ιστορία (δεν είναι αυτόματα ψεύτικος όποιος "αναρχικός" γεννήθηκε σε πλούσιο σπίτι, ούτε όμως το ζοριλίκι της ενηλικίωσης κάθε πλουσιόπαιδου μπορεί να συγχέεται τόσο ανιστόρητα και τόσο επιπόλαια με κάτι πολύ σοβαρό, πολιτικά βαρύ και ιστορικά τιμημένο όπως ο αναρχισμός). Μιλάω για την άνεση με την οποία οι παλιοί στυλοβάτες του lifestyle "ριζοσπαστικοποιούνται" και κάνουν δηλώσεις υπέρ ληστειών στις Τράπεζες (στις οποίες Τράπεζες έχουν και τις παχυλότερες καταθέσεις). Σάλα-τραπεζαρία, ένα. Παιδιά και μάνες, το ίδιο επιπόλαιοι. Η ενθουσιώδης, αντικαταθλιπτική σύγχυση των βορείων προαστίων στη θέση της πολιτικής δράσης. Η αισθητική και κατά βάθος ανέμελη ανάγνωση του κόσμου, που έχει συνήθως απότομη εξέλιξη: ένα πρωί ξυπνάς είτε στη φυλακή, είτε μετανοιωμένος στην οικογενειακή επιχείρηση.
 Βέβαια, πώς να απαιτήσεις σοβαρότητα και συνέπεια από μια μάνα που είδε το παιδί της καταχτυπημένο στις ειδήσεις, όταν το κράτος συμπεριφέρεται σαν σαδιστικό μπατσάκι εξ επαρχίας.

 

Μύλος

Πηγή: www.lifo.gr