Η Αλληλεγγύη χωρίς δημόσιο χρήμα είναι ασφαλώς εφικτή: Ιστορικά, στα μισά από τα 190 χρόνια από την ίδρυση του Νεότερου Ελληνικού Κράτους κύριοι φορείς κοινωνικής δραστηριότητας και προσφοράς ήσαν μη κρατικοί.
Παραδοσιακά η Εκκλησία, η οποία ασφαλώς δεν ταυτίζεται με το Κράτος, και της οποίας η κοινωνική δραστηριότητα παραμένει πολύπλευρη. Συμβουλευτική, εκπαιδευτική, στεγαστική, φιλανθρωπική.
Επίσης η ατομική πρωτοβουλία. Μεγάλος αριθμός
εκπαιδευτικών, νοσηλευτικών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων στην χώρα φέρουν το όνομα του ιδρυτή-χορηγού, σε αρκετές περιπτώσεις Έλληνα της Διασποράς, διατηρώντας μια παράδοση με ρίζες στην δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας. Η συμμετοχή σε φιλανθρωπικά σωματεία, ΜΚΟ και ιδρύματα που δεν εξαρτώνται από κρατική επιχορήγηση και δεν την επιδιώκουν είναι άκρως επιδοκιμαστέα και θεμιτή.
Έκφανση Αλληλεγγύης είναι και ο Εθελοντισμός αρκεί φυσικά να είναι «άδολος». Εθελοντισμός είναι η αυθόρμητη, ενσυνείδητη και ανιδιοτελής προσφορά της ανθρώπινης ενέργειας για τη θεραπεία της ανάγκης του πλησίον αλλά και του περιβάλλοντός μας. Ο εθελοντισμός συνδέεται με την ανιδιοτελή προσφορά για την κοινή ευημερία. Συνδυάζει τα στοιχεία της ελεύθερης βούλησης και επιλογής με την ένταξη σε ένα πρόγραμμα δράσης. Τα ευεργετικά του πλεονεκτήματα είναι πολλά: Αναπτύσσει δεσμούς συνεργασίας και βοηθάει να διευθετηθούν τα κοινωνικά προβλήματα στη βάση, ενισχύει την απόκτηση κοινωνικών, επικοινωνιακών και επαγγελματικών δεξιοτήτων και αναπτύσσει νέες ικανότητες, νοηματοδοτεί την ζωή των ενηλίκων, παρέχει κίνητρα ενεργούς συμμετοχής των νέων στη ζωή και την εργασία, αποτελεί εν δυνάμει χώρο ανάπτυξης νέων κοινωνικών υπηρεσιών αυξάνοντας την απασχόληση, οδηγεί στη εσωτερική αυτοπραγμάτωση και ολοκλήρωση του πολίτη-εθελοντή. O εθελοντισμός έχει επίσης μια σημαντική συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη. Σύμφωνα με τον OHE, το 8% του AEΠ των κρατών (και σε ορισμένα κράτη μέχρι 15%), είναι αποτέλεσμα της εθελοντικής δράσης.
Η σύγχρονη οικονομική κρίση έχει γίνει αφορμή ανάδειξης και δοκιμής σημαντικών ιδεών και πρωτοβουλιών Αλληλεγγύης χωρίς ανάμειξη του Κράτους. Η πρόταση τέτοιων πρωτοβουλιών είναι σημαντική πολιτική πράξη. Για παράδειγμα τα συσσίτια, που με πολλές μορφές παραμένουν οικεία από τον μεγάλο πόλεμο ως και σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Στήριξη λοιπόν και διεύρυνση των συσσιτίων, είτε στα πλαίσια της γειτονιάς είτε ως «συλλογικές κουζίνες» με ευθύνη των δημοτικών υπηρεσιών και οργανωμένες σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ουσιαστική υποστήριξη από την τοπική Αυτοδιοίκηση-Δήμους εναλλακτικών οικονομικών δομών, όπως ομάδων «δίκαιου» εμπορίου, δικτύων μη-εμπορευματικής ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών δηλαδή ένα είδος κοινωνικού «παντοπωλείου» στεγαζόμενο σε χώρο Δημοτικού καταστήματος, δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες από εθελοντικές ομάδες γιατρών- «κοινωνικό ιατρείο», ίδρυση «κοινωνικού φαρμακείου» με τη συνεργασία του Φαρμακευτικού Συλλόγου, παροχή δωρεάν νομικών υπηρεσιών με την συνδρομή του τοπικού Δικηγορικού Συλλόγου πέραν των πλαισίων του Ν. 3226/2004 που αφορά παροχή νομικής βοήθειας σε πολίτες χαμηλού εισοδήματος κ. α.
Οι οικονομικές συγκυρίες ανέδειξαν την αναγκαιότητα να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνουν κοινωνία και εαυτός ως ύστατη προσπάθεια να δώσουμε νόημα στο παρόν και το μέλλον. Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών και να τις ξεπεράσουμε με επιτυχία.
πηγή: nikospagonis.blogspot
Αναρτήσεις
Σχόλια