Ο Πατριωτισμός, η μόνη πολιτική διέξοδος

Στον περίφημο λόγο που εκφώνησε ο Κ. Καραμανλής ο Πρσβύτερος στο Ζάππειο, το 1979, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ, ανέφερε ότι οι Έλληνες επιθυμούν να είναι Ευρωπαίοι, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό απώλεια της εθνικής τους ταυτότητας. 35 χρόνια μετά, η διακήρυξη αυτή ξεχάστηκε. Η Εθνική ταυτότητα και η ευρωπαϊκή προοπτική μοιάζουν μεγέθη που συγκρούονται.

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ politikiskepsi)

Σε συνθήκες οικονομικής δυσχέρειας, ιδεολογικής κρίσης και πολιτικής αστάθειας


η χώρα, κατά τα φαινόμενα, κατέρχεται σε εκλογές, καθώς διαφαίνεται ότι η ψήφιση για Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν θα έχει ευοίωνη κατάληξη. Το αποτέλεσμα των εκλογών μοιάζει αναπόφευκτο, ενώ οι ζυμώσεις μετά από αυτές επίσης θεωρούνται αναμενόμενες.  Μέσα σ’ όλα αυτά, ξεχωρίζει μια πρωτοφανή αντιπατριωτική συμμαχία. Κόμματα φιλελεύθερα και νεοφιλελεύθερα, κεντροαριστερά και αριστερά προεκλογικά αλληλοσπαράσσονται και αλληλοτρώγονται, μετεκλογικά όμως φαίνεται ότι θα διαμορφώσουν ένα κοινό μέτωπο απέναντι στα πατριωτικά και εθνικά πολιτικά κόμματα. Για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση,  ο αριστερός διεθνισμός και ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός θα συμπλεύσουν τόσο άμεσα και ανερυθρίαστα. Η συρρίκνωση του πατριωτικού χώρου και η εναλλαγή στην εξουσία μεταξύ των δύο αυτών – όμορων πλέον – πολιτικών μεγεθών αποτελούν βραχυπρόθεσμο στόχο. Είναι, λοιπόν επιτακτική ανάγκη ο πολιτικός και ιδεολογικός επαναπροσδιορισμός του πατριωτικού χώρου.
Η αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, το πρόβλημα της μετανάστευσης, η απαξίωση εκ μέρους εκπροσώπων του πάλαι ποτέ δικομματισμού πολλών από τους παραδοσιακούς θεσμούς του έθνους, οδήγησαν στον πρωτοφανή κατακερματισμό – πολιτικό και ιδεολογικό – των πατριωτικών δυνάμεων. Η κεντροδεξιά παράταξη οδηγήθηκε πρώτα σε διάσπαση, ύστερα σε ιδεολογική μετάλλαξη ώσπου να καταστεί νεοφιλελεύθερη και να αποδιώξει, σχεδόν οριστικά, κάθε πατριωτικό «σταγονίδιο» που διέθετε.  Στις προηγούμενες Ευρωεκλογές  πατριωτικά και εθνικά κόμματα ή συνιστώσες κατάφεραν να αλιεύσουν πολλές χιλιάδες ψήφους, δείχνοντας ότι τα κάστρα δεν έχουν ακόμα πέσει στην Ελληνική κοινωνία και ότι το πατριωτικό κίνημα ακόμα φυλάττει Θερμοπύλες. Όμως, ο κατακερματισμός και η διάσπασή του δεν δημιούργησε ως τώρα τις προϋποθέσεις για σοβαρή και σημαντική σε δύναμη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ο ακραίος λόγος της Χ.Α., με τα πολλά προβλήματα και τη σύγχυση που δημιούργησε, δυστυχώς περιθωριοποίησε ένα σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, λειτούργησε δε, εν πολλοίς, ως πολιορκητικός Κριός σε ό, τι σοβαρό έχει να επιδείξει ο πατριωτικός χώρος. Το ίδιο δε κόμμα της Χ.Α. ευρίσκεται υπό απηνή δίωξη, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την τύχη του προεκλογικού αγώνα που θα διεξαχθεί εντός ολίγου.
Στο ζήτημα της κυριαρχίας του ακραίου πολιτικού λόγου που οδήγησε ακόμα και στη βία στην πολιτική ζωή, για όποιον παρακολουθούσε τα δρώμενα στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια, αυτή η εξέλιξη ήταν μάλλον αναμενόμενη. Όταν απαξιώνεις το μεταναστευτικό πρόβλημα, άλλοτε «στρουθοκαμηλίζοντας», άλλοτε αποκαλώντας τους ανησυχούντες «ρατσιστές», οι πολίτες που βιώνουν την τεράστια σε μέγεθος εγκληματικότητα, κάποια στιγμή θα στραφούν σε ακραίες πρακτικές – ακόμα κι αυτοί που ως τότε δεν υπήρξαν ακραίοι. Όταν τοποθετείς Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων μια πολιτικό που, ως Ευρωβουλευτής, ασπαζόταν θεωρίες περί καταργήσεως του Αβάτου του Αγίου Όρους και λατινοποιήσεως της Ελληνικής γλώσσας, ο πολίτης που δεν έχει απεμπολήσει τις παραδοσιακές του αξίες θα στραφεί εκεί όπου, υποτίθεται, διαφυλάσσονται. Όταν επιτρέπεις να απαξιώνεται η ελληνική ιστορία και να αναβαπτίζεται στα σχολικά βιβλία η σφαγή της Σμύρνης «συνωστισμός», ο πολίτης αισθάνεται ξεκομμένος από την πολιτική και εκπαιδευτική ηγεσία, οπότε μοιραία θα στραφεί αλλού. Όταν απαξιώνεται ο εκκλησιαστικός λόγος και η Ορθόδοξη Παράδοση, όταν θεωρείται εξ ορισμού ακραία κάθε αναφορά στην πατρίδα, όταν προπαγανδίζεται κάθε ξένο στοιχείο πολιτισμού και τρόπου ζωής ως το μόνο καλό, δημιουργείς πολίτες οργίλους, έτοιμους να ξεσπάσουν σε κάθε ευκαιρία. Η βία γίνεται μέρος της πολιτικής ζωής, οι δολοφονίες βαπτίζονται… πολιτικές πράξεις και ο αναβρασμός εξυπηρετεί, βέβαια τους ασκούντες την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».
Αναφέραμε ήδη ότι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα που τίθεται σήμερα είναι αυτό που αφορά την Ευρωπαϊκή προοπτικής της χώρας. Στον περίφημο λόγο που εκφώνησε ο Κ. Καραμανλής ο Πρσβύτερος στο Ζάππειο, το 1979, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ, ανέφερε ότι οι Έλληνες επιθυμούν να είναι Ευρωπαίοι, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό απώλεια της εθνικής τους ταυτότητας. 35 χρόνια μετά, η διακήρυξη αυτή ξεχάστηκε. Η Εθνική ταυτότητα και η ευρωπαΪκή προοπτική μοιάζουν μεγέθη που συγκρούονται. Γι’ αυτό το λόγο...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ