«ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ, ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ». Το παιχνίδι του μυαλού, μπορεί να κατασκευάσει ψεύτικους κόσμους και αυθυποβολές!

γράφει ο Αλέξανδρος Κωνσταντάκης 

( δημοσιογράφος, Chief editor at CityWay - free press magazine)

Μοναξιά, απομόνωση, στέρηση. Αυτή είναι η ζωή του Ζαχιρ εδώ και 15 χρόνια στην Ελλάδα. Σ’ όλα αυτά αποφασίζει να δώσει ένα τέλος μέσα από τη δημιουργία ενός πορτραίτου που γι αυτόν αναπαριστά την ιδανική γυναίκα, τη συντροφιά, τη δύναμη που χρειάζεται για να συνεχίσει...

Ό,τι  είχα δει πριν λίγο σε θέατρο, σχεδόν μου το διηγήθηκε ένας Αφγανός στην Ομόνοια!

Η πραγματικότητα είναι σκληρή σε όλο της το φάσμα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας για την αξιοπρεπή μας διαβίωση…
Το παιχνίδι του μυαλού, μπορεί να κατασκευάσει ψεύτικους κόσμους και αυθυποβολές! 

«ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ, ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ»

Ένα έργο σε κείμενο της γνωστής συγγραφέως Εύας Λιανού Πετροπούλου

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Πριν μερικές ημέρες βρέθηκα στον ηλεκτρικό Σταθμό Ομόνοια, η ώρα ήταν μεταξύ 00:15 με 00:45, περιμένοντας τον τελευταίο συρμό προς Κηφισιά.
Πολλές φορές τυχαίνει να βρίσκομαι τέτοιες ώρες σε διάφορες αποβάθρες του Μετρό ή του Ηλεκτρικού, βλέπετε η έλλειψη μεταφορικού μέσου με αναγκάζει να κάνω κάτι παραπάνω από συχνή την χρήση των Μέσων Μεταφοράς της Πρωτεύουσας.
Όλες τις ώρες της ημέρας, αλλά κυρίως το βράδυ βλέπεις αρκετά παράξενα πράγματα στις αποβάθρες των συρμών αλλά και σε περιοχές οι οποίες δεν φημίζονται για την ασφάλειά τους!
Ωστόσο το τελευταίο εξάμηνο, η εικόνα έχει αλλάξει πλήρως στην περιοχή της Ομόνοιας και της Πλατείας Κυριάκου στον ΗΣΑΠ Βικτώρια. Λόγω του έντονου μεταναστευτικού κύματος από τις ανατολικές χώρες, βλέπεις περισσότερους αλλοεθνείς παρά Έλληνες!
Το αίσθημα της πρώτης φοράς που αντίκρισα τους χιλιάδες πρόσφυγες να βγαίνουν από τον ηλεκτρικό της Βικτώριας, με σκοπό την προσωρινή εγκατάστασή τους στην πλατεία Κυριάκου ήταν ανατριχίλα.
Σκεφτόμουν πως  η χώρα τους είναι βομβαρδισμένη, ότι όλοι αυτοί γλίτωσαν στο παρά ένα και σήμερα ζουν. Στη συνέχεια ήρθε το μεγάλο ταξίδι του ξεριζωμού,  πήραν το δρόμο προς τη δύση για ένα «καλύτερο» αύριο, ρισκάροντας ηθελημένα τη ζωή τους.
Ήταν πράγματι τυχερά τα παιδιά και οι υπόλοιποι, που δεν άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Αιγαίο!
Τα δύσκολα όμως για αυτούς ακόμα δεν έχουν τελειώσει.

Είναι πράγματι ανατριχιαστικό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ένα πλήθος ανθρώπων, που βίωσαν τον πόλεμο, την τραγωδία!
Λίγες μέρες πριν – για να επανέλθω στη πρόσφατη εμπειρία που βίωσα – όπως περίμενα τον τελευταίο συρμό, στο πρώτο παγκάκι όπως συνηθίζω, καθόταν παραδίπλα μου ένας νεαρός. Περίπου στην ηλικία μου, γύρω στα 25 και πρόσφυγας. Ακριβώς από πίσω μας ένας Έλληνας περίπου στα 65, «μισότρελος». Τον έχω συναντήσει αρκετές φορές στο ίδιο σημείο, αντίστοιχες ώρες. Είναι τόσο ενοχλητικός που σου πιάνει την κουβέντα, λέει ασυναρτησίες και μερικές φορές βρίζει και τον κόσμο επειδή έτσι μάλλον την βρίσκει!
Ήμουν σίγουρος ότι για άλλη μια φορά θα προσπαθήσει να μου μιλήσει – μιλάω για τον έλληνα εντάξει; - για να τον αποφύγω άρχισα να χαζεύω στο κινητό μου. Ήμουν τόσο κουρασμένος που δεν είχα καν τη διάθεσή να πάω λίγο παραδίπλα.
Όπως το περίμενα… Προσπάθησε για άλλη μια φορά να μου πιάσει την κουβέντα.
«Πιάνει το κινητό σου internet εδώ μέσα»;
«Όχι», του απάντησα κοφτά.
«Καλά μην βαράς» ήταν φανερά εκνευρισμένος
Σηκώθηκε και έκανε βόλτα σε όλη την αποβάθρα και μουρμούραγε, σαν κακομαθημένο παιδί που δεν του έκανες το χατίρι.
Καθ’ όλη τη διάρκεια ο νεαρός πρόσφυγας που καθόταν δίπλα μου, είχε βάλει στη διαπασών τραγούδια από ανατολή μεριά με τη βοήθεια του κινητού του!
Τα νεύρα μου λέω σήμερα… Ο καθένας τον χαβά πια…
Μετά από λίγο μου πιάνει την κουβέντα ο πρόσφυγας, μιλούσε σπαστά αγγλικά…
Ωραία λέω πάλι από μέσα μου, βρήκες άνθρωπο… Με ρώτησε αν το τραίνο που έρχεται πάει Βικτώρια, με ρώτησε επίσης που βρίσκεται η περιοχή Ελληνικό.
Εντάξει συνεννοηθήκαμε, είχε όμως διάθεση για κουβέντα.
Μην σας τα πολυλογώ, μου είπε πως είναι από το Αφγανιστάν, ήρθε στην Ελλάδα με τον απόλυτα «αξιοπρεπή» τρόπο μέσω Τουρκίας, ζούσε με απόλυτη «αξιοπρέπεια» στην υπαίθρια πλατεία Κυριάκου σχεδόν 4 ημέρες και σκοπός του ήταν να βρεθεί στη Γερμανία. Του άρεσε όμως και η Ελλάδα, είχε σπουδάσει κάτι σαν Αρχιτεκτονική στο Αφγανιστάν, του άρεσε πολύ το θέατρο και η τέχνη γενικότερα. Κάτι που συμβαίνει στους λαούς της ανατολής, όσο παράξενο και αν ακούγεται.

Όνειρό του ήταν μια καλύτερη ζωή στη Γερμανία και να εξελίξει αυτό με το οποίο «επέλεξε» να βιοπορίζεται!
Ήρθε – επιτέλους – ο συρμός, κατέβηκε στη Βικτώρια και με χαιρέτησε.
Τελικά χάρηκα που ένας πρόσφυγας μου είπε την εμπειρία του, με έκανε να σκεφτώ αλλιώς. Το ξέρω είναι κοινότυπη έως παλιομοδίτικη η πρόταση, αλλά έτσι αισθάνθηκα!
Αυτό συνέβη λίγες ώρες αφού είχα παρακολουθήσει την παράσταση την Εύας Λιανού Πετροπούλου «Το πορτραίτο – Ένα Παραμύθι από την Ανατολή» στον πολυχώρο Άγκυρα στα Εξάρχεια.
Τυχαίο; Ναι!
Ό,τι  είχα δει πριν λίγο σε θέατρο, σχεδόν μου το διηγήθηκε ένας Αφγανός στην Ομόνοια!
Μοναξιά, απομόνωση, στέρηση.
Η Εύα Λιανού Πετροπούλου, με την ευαίσθητη πέννα της έδωσε μια άλλη διάσταση στη ζωή ενός πρόσφυγα, έχοντας ως οδηγό της την γνωστή παροιμία της ανατολής: “Αν δεν έχεις λεφτά να πάρεις την γυναίκα που αγαπάς, ζωγράφισε ένα πορτραίτο και παντρέψου το ! ”
Η πραγματικότητα είναι σκληρή σε όλο της το φάσμα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας για την αξιοπρεπή μας διαβίωση…
Το παιχνίδι του μυαλού, μπορεί να κατασκευάσει ψεύτικους κόσμους και αυθυποβολές!
Η σημαντική «παραμυθού», η δική μας Εύα, έφτιαξε ένα μεστό έργο και η Ελένη Κορακάκη(σενάριο - σκηνοθεσία) δημιούργησε μια παράσταση τόσο φανταστική και τόσο αληθινή μαζί που μας έκανε να κοιτάξουμε μέσα στην ψυχή μας...
Μας έκανε να θυμηθούμε ξανά, πως η ευτυχία βρίσκεται στα πιο απλά – καθημερινά πράγματα! Απλά το ξεχνάμε…. Η εκπληκτική ερμηνεία των ρόλων επί σκηνής από τους Μάριο Σουγιουτζόγλου και Έλενα Μαυροπούλου μας καθήλωσαν!

Κάποιοι άνθρωποι, έχουν την τύχη να είναι πολίτες τρίτης κατηγορίας στην κυριολεξία. Να κινδυνεύει η ζωή τους, η ζωή τον παιδιών τους και τόσων άλλων, επειδή άλλοι έχουν  συμφέροντα.

Το ότι ζεις, δεν σημαίνει ότι γλίτωσες κιόλας… Ίσως οι καταστάσεις σε αναγκάσουν να βιώσεις μια κόλαση δίχως προηγούμενο! Ωστόσο στο χέρι μας είναι να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε…. Τουλάχιστον ας το παλέψουμε!
Και μην ξεχνάμε, είχαμε και εμείς μετανάστες από την Ελλάδα… Κάποτε!
Και εμένα οι συγγενείς μου ήταν μετανάστες….
Δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή, μπορεί και εμείς να είμαστε μετανάστες αύριο και ίσως βιώσουμε χειρότερες καταστάσεις από αυτές που βλέπουμε σήμερα!
Ας γίνουμε επιτέλους όλοι άνθρωποι!