ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ: «…Στο θέατρο αφοσιώθηκα περισσότερο από ότι στην ίδια μου τη zωή…»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗ για το cityway.gr

«ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΜΟΥ» στο θέατρο ΔΙΑΝΑ Για δεύτερη συνεχή χρονιά στο θέατρο Διάνα, παρουσιάζεται η μεγάλη επιτυχία «Κατάδικος μου», που με μεράκι έγραψαν η Ελένη Ράντου, η Σάρα Γανωτή και ο Νίκος Σταυρακούδης.

Η παράσταση αγαπήθηκε τόσο από το κοινό, όσο και από τους κριτικούς, καθώς πρόκειται για ένα κείμενο, βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικά αστείο. Τους καθημερινούς μας φόβους, τις ανησυχίες μας και τις ανασφάλειες που όλοι νιώθουμε, φέρνουν κάθε βράδυ στο προσκήνιο οι ηθοποιοί: Ελένη Ράντου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ορφέας Αυγουστίδης, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος και Μπάμπης Γιωτόπουλος.

Ο Γιώργος Παλούμπης με τη σκηνοθεσία του, κατάφερε και μετέδωσε τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας, ακριβώς έτσι όπως τους αποτύπωσαν οι συγγραφείς του «Κατάδικος μου». Και μια γεύση από «μέσα»: Ασφάλεια. Σύνθετη λέξη. Από το α και σφάλλω. Πώς μπορεί να νοιώθεις σήμερα ασφαλής; Πώς μπορείς να μη σφάλλεις;

«Κατάδικός μου». Ποιά ήταν η πηγή της έμπνευσης που σας ώθησε να συγγράψετε το κείμενο της παράστασης, με τη Σάρα Γανωτή και τον Νίκο Σταυρακούδη;

Η μεγαλύτερη αφορμή και κινητήριος δύναμη για τη συγγραφή αυτού του έργου ήταν οι απροσδόκητες αλλαγές που έγιναν στη ζωή όλων μας τα τελευταία χρόνια. Αλλαγές τόσο βίαιες που με έκαναν να αναρωτηθώ πολλές φορές, πώς είναι να προσπαθείς να ισορροπήσεις όταν όλα αναποδογυρίζουν. Πού ακουμπάς, ποιόν εμπιστεύεσαι, Ποια είναι η Πατρίδα σου σε μια τέτοια περίπτωση, ερώτημα που όταν έθεσα στη Σάρα Γανωτή και τον Νίκο Σταυρακούδη, πήραμε φωτιά!

Στην παράσταση, κάνετε ιδιαίτερη αναφορά στην «αλληλοεξάρτηση» και στις “χαμένες” – ανθρώπινες σχέσεις- τι πιστεύτε μας οδήγησε σε αυτή την κατάσταση, καθώς σε μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας έχει χαθεί η ανθρωπιά;

Ζούμε σε εποχές τρομοκρατίας, φόβου και καταστολής. Ποια υγιής ανθρώπινη σχέση μπορεί να γεννηθεί σε μία τέτοια εποχή; Ακόμα κι ο έρωτας όταν φοβάται είναι αξιοθρήνητος.

Τι κατά τη γνώμη σας, μας κάνει ξένους με τον ίδιο μας τον εαυτό;

Οι συνθήκες που μας καταδικάζουν στον χειρότερο εαυτό μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός απ τον κακό μας εαυτό.

Πού νομίζετε ότι οφείλεται η αγάπη που έδειξε το κοινό στο «Κατάδικός μου»;

Νομίζω πως το κοινό είναι πια πολύ καχύποπτο και δεν ξοδεύεται εύκολα σε αποδοχή και μπράβο. Αν όμως νοιώσει ότι μοιράζεται μαζί σου σκέψεις και συναισθήματα, αν νοιώσει ότι δεν πήγες να το εξαπατήσεις με εύκολες λύσεις, σου επιστρέφει την αγάπη που εισέπραξε στο πολλαπλάσιο. Ειδικά αυτή την εποχή. Αυτό είναι το μεγαλείο του.

Οι δουλειές σας στο θέατρο, συνδυάζουν το δράμα με την κωμωδία, θα θέλατε κάποια στιγμή να κάνετε μόνο δράμα;

Μάλλον αν ήθελα θα το χα κάνει. Είναι πολύ πιο δύσκολο και σύνθετο να ακροβατείς από την κωμωδία στο δράμα μέσα στο ίδιο έργο. Άσε που δεν πλήττεις κιόλας! Κάθε μέρα η εμπειρία μιας παράστασης είναι κάτι διαφορετικό.

Λόγω των συνεχόμενων επαναλήψεων των σήριαλ που έχετε πρωταγωνιστήσει, το τηλεοπτικό κοινό σας έχει στο νου του ως μια κωμική ηθοποιός, πώς το διαχειρίζεστε όλο αυτό που συμβαίνει;

Δεν είναι σε διάσταση μ’ αυτό που είμαι. Λατρεύω την κωμωδία. Απλά δεν είμαι μόνο αυτό. Και μου αρέσει που μετά από 20 χρόνια σχεδόν στο θεατρικό σανίδι ο κόσμος ακόμα μπορεί να εκπλήσσεται μαζί μου.

Υπηρετείτε πιστά την υποκριτική, από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90. Τι γεύση σας έχουν αφήσει όλα αυτά τα χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας;

Έχω ζήσει πολύ έντονα τη θεατρική μου ζωή. Με πολύ δυνατές συγκινήσεις, με τεράστια ρίσκα, καθώς χρηματοδοτώ μόνη μου τόσα χρόνια όλες τις προσπάθειές μου, νοιώθω περήφανη που δεν ακούμπησα ποτέ σε «πλάτες» άλλων, κι ακόμα πιο περήφανη που υπήρξα ανεξάρτητη και που άνοιξα νομίζω κάποιο δρόμο και για τους νεώτερους. Νομίζω πώς στο θέατρο αφοσιώθηκα περισσότερο από ότι στην ίδια μου τη Ζωή, γι αυτό φρόντισα να μεταφέρω πολύ ζωή μέσα στο θέατρο.

Τι τίτλο θα βάζατε στη ζωή σας και γιατί; Χωρίς Ταμπέλα! Γιατί απλά τις σιχαίνομαι.

Είστε μια πολύ «Εργαζόμενη Γυναίκα», πόσο εύκολο είναι να συνδυάζετε καριέρα με οικογένεια;

Αυτά τα διλήμματα τα ξεπέρασα καιρό τώρα. Η οικογένεια που φτιάχνει ο καθένας μας οφείλει να χωράει όλες του τις αγάπες. Και η καριέρα οφείλει να χωράει την οικογένεια, αλλά και η οικογένεια την καριέρα. Αλλά στην Ελλάδα του 2013 φοβάμαι ότι κανένα από τα δύο δεν χωράει πια.

Τι θα θέλατε να αλλάξετε στη ζωή σας και τι όχι;

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ζουν με το φάντασμα μιας άλλης ζωής που δεν έκαναν. Νομίζω πως είμαστε οι επιλογές μας. Αν άλλαζα κάτι στη ζωή μου δεν θά ‘μουν πια εγώ. Θα ‘θελα ας πούμε να ξυπνάω νωρίτερα και να χαίρομαι τη μέρα, αλλά πώς θα ‘γραφα τότε αφού όλη η έμπνευση μου έρχεται τη νύχτα;

Πώς θα θέλατε να έρθει το μέλλον, καθώς ζούμε σε δύσκολους καιρούς;

Όπως κι αν διαμορφωθεί το μέλλον θα ήθελα να με βρει με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Σ’ αυτούς τους περίεργους καιρούς όποιος πανικοβληθεί λιγότερο, όποιος κρατήσει τη νηφαλιότητά του, νομίζω θα μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τη διαφορετική έτσι κι αλλιώς ζωή του.

πηγή: CITY WAY