Διαβάστε τη συγκινητική μαρτυρία του Μιχαήλ Στασινόπουλου
ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ προτού αναπαυθεί στα 99 του,
ο 1ος μετά τη χούντα Πρόεδρος της Ελλάδος Μιχαήλ Στασινόπουλος, σε
συνέντευξη στην ΕΡΤ το 1993, θυμήθηκε όταν είχε σταλεί, 44χρονος τότε
καθηγητής Διοικητικού Δικαίου της Παντείου, ως πολιτικός σύμβουλος τής
υπό τον ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη Στρατιωτικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου,
στο μεταβατικό στάδιο απ’ την ένωση 31.3.1947 έως την επίσημη ενσωμάτωση
7.3.1948 εκείνων των νησιών μας στη μητέρα Ελλάδα.
Συγκινημένος περιέγραφε την τελετή στη Ρόδο:
«Κατέβηκε πρώτα η εγγλέζικη σημαία με τον ύμνο τους και κατόπιν σιγά-σιγά ανέβηκε η ελληνική σημαία εις το μεγάλο εκείνο κοντάρι, το τεράστιο εκείνο κοντάρι που η βάση του λέει στα λατινικά “βωμός της πατρίδος”.
Λοιπόν, τι συνέβη εκείνη τη στιγμή;
Όταν άρχισε ν’ ανεβαίνει η ελληνική σημαία στο κοντάρι, διά μιας όλοι οι παρευρισκόμενοι Δωδεκανήσιοι γονάτισαν στο χώμα. Γονάτισαν να χαιρετίσουν τη σημαία. Άλλο να το λέω κι άλλο να το βλέπει κανείς αυτό το θέαμα. Κι εμείς σαν ένας άνθρωπος γονατίσαμε, χωρίς να έχουμε προειδοποιηθεί από κανέναν […]
Όταν τελείωσε η τελετή και διαλυθήκαμε, ξαφνικά αντελήφθην ότι ο κόσμος που παρευρίσκετο εκεί δεν διελύετο να πάει στις δουλειές του. Αλλά, συσσωματωμένος ως ένας άνθρωπος, ως μια μάζα, εβάδιζε προς μία ορισμένη κατεύθυνση.
Λέω “πού πάνε αυτοί;”. Όλος αυτός ο κόσμος, πλήθος, πήγαινε γραμμή σε μία κατεύθυνση.
“Αυτοί – λέει – πάνε στο νεκροταφείο. Πάνε να πούνε στους νεκρούς ότι ελευθερώθηκε η Δωδεκάνησος”…»
(Ελ. Ι. Διακογιάννης: «Οι ανυπότακτοι της Σύμης» σελ.121).
ΣΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ τα ματωβαμμένα χώματα θαμμένος ήταν ήδη ο ηρωικός Δωδεκανήσιος, 1ος νεκρός αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού στο Έπος του Σαράντα:
Ο 29χρονος υπολοχαγός του 4ου Συντάγματος Πεζικού Αλέξανδρος Διάκος του Ιωάννου Α.Μ.19423, εκ της ιταλοκρατούμενης απ’ το 1912 Χάλκης της Δωδεκανήσου. Έπεσε μαχόμενος κατά των Ιταλών εισβολέων την Παρασκευή 1η Νοεμβρίου 1940, πολεμώντας επικεφαλής τής «διά τής λόγχης» προσπάθειας 4ης ανακατάληψης τού κρίσιμης σημασίας υψώματος Τσούκα – Φούρκας. Γαζωμένος από εχθρικό πολυβόλο, φώναξε στους άνδρες του την τελευταία διαταγή του: «Εμπρός παιδιά! Για μια μεγάλη Ελλάδα. Για μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο»...
66η ΕΠΕΤΕΙΟΣ σήμερα της επίσημης ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στη μητέρα Ελλάδα, ξαναστέλλουμε από τη Σκλαβωμένη Κύπρο στον αθάνατο Χαλκίτη ήρωα το μήνυμα για τα ελευθέρια της Δωδεκανήσου μας.
Την ημέρα της ενώσεώς της, 31.3.1947, στην τελετή στη Ρόδο,
«ο κ. Παπακόκκινος, εκτελών εντολήν του δημάρχου Πάφου [Χριστοδούλου Γαλατοπούλου 1902-1953] διεβίβασε τον χαιρετισμό της αλυτρώτου Κύπρου προς τα απελευθερωθέντα Δωδεκάνησα»! (Ελ. Διακογιάννη σελ. 119)…
πηγή: parapolitika.gr
Συγκινημένος περιέγραφε την τελετή στη Ρόδο:
«Κατέβηκε πρώτα η εγγλέζικη σημαία με τον ύμνο τους και κατόπιν σιγά-σιγά ανέβηκε η ελληνική σημαία εις το μεγάλο εκείνο κοντάρι, το τεράστιο εκείνο κοντάρι που η βάση του λέει στα λατινικά “βωμός της πατρίδος”.
Λοιπόν, τι συνέβη εκείνη τη στιγμή;
Όταν άρχισε ν’ ανεβαίνει η ελληνική σημαία στο κοντάρι, διά μιας όλοι οι παρευρισκόμενοι Δωδεκανήσιοι γονάτισαν στο χώμα. Γονάτισαν να χαιρετίσουν τη σημαία. Άλλο να το λέω κι άλλο να το βλέπει κανείς αυτό το θέαμα. Κι εμείς σαν ένας άνθρωπος γονατίσαμε, χωρίς να έχουμε προειδοποιηθεί από κανέναν […]
Όταν τελείωσε η τελετή και διαλυθήκαμε, ξαφνικά αντελήφθην ότι ο κόσμος που παρευρίσκετο εκεί δεν διελύετο να πάει στις δουλειές του. Αλλά, συσσωματωμένος ως ένας άνθρωπος, ως μια μάζα, εβάδιζε προς μία ορισμένη κατεύθυνση.
Λέω “πού πάνε αυτοί;”. Όλος αυτός ο κόσμος, πλήθος, πήγαινε γραμμή σε μία κατεύθυνση.
“Αυτοί – λέει – πάνε στο νεκροταφείο. Πάνε να πούνε στους νεκρούς ότι ελευθερώθηκε η Δωδεκάνησος”…»
(Ελ. Ι. Διακογιάννης: «Οι ανυπότακτοι της Σύμης» σελ.121).
ΣΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ τα ματωβαμμένα χώματα θαμμένος ήταν ήδη ο ηρωικός Δωδεκανήσιος, 1ος νεκρός αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού στο Έπος του Σαράντα:
Ο 29χρονος υπολοχαγός του 4ου Συντάγματος Πεζικού Αλέξανδρος Διάκος του Ιωάννου Α.Μ.19423, εκ της ιταλοκρατούμενης απ’ το 1912 Χάλκης της Δωδεκανήσου. Έπεσε μαχόμενος κατά των Ιταλών εισβολέων την Παρασκευή 1η Νοεμβρίου 1940, πολεμώντας επικεφαλής τής «διά τής λόγχης» προσπάθειας 4ης ανακατάληψης τού κρίσιμης σημασίας υψώματος Τσούκα – Φούρκας. Γαζωμένος από εχθρικό πολυβόλο, φώναξε στους άνδρες του την τελευταία διαταγή του: «Εμπρός παιδιά! Για μια μεγάλη Ελλάδα. Για μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο»...
66η ΕΠΕΤΕΙΟΣ σήμερα της επίσημης ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στη μητέρα Ελλάδα, ξαναστέλλουμε από τη Σκλαβωμένη Κύπρο στον αθάνατο Χαλκίτη ήρωα το μήνυμα για τα ελευθέρια της Δωδεκανήσου μας.
Την ημέρα της ενώσεώς της, 31.3.1947, στην τελετή στη Ρόδο,
«ο κ. Παπακόκκινος, εκτελών εντολήν του δημάρχου Πάφου [Χριστοδούλου Γαλατοπούλου 1902-1953] διεβίβασε τον χαιρετισμό της αλυτρώτου Κύπρου προς τα απελευθερωθέντα Δωδεκάνησα»! (Ελ. Διακογιάννη σελ. 119)…
πηγή: parapolitika.gr
Αναρτήσεις
Σχόλια