Το ακριβό μάθημα της ιδεοληψίας

Γράφει ο Δημήτριος Σ. Λάιος
Δικηγόρος

(από το liberal.gr)

"Η ιδεοληψία στερεί από τους διοικούντες τη δυνατότητα της ρεαλιστικής προσαρμογής και στους διοικούμενους τη δυνατότητα επιλογής πολιτικών αρχόντων με κριτήριο την αξία τους."

 Μπορώ να αντιληφθώ τη λογική του λαϊκισμού, του σκόπιμου ψεύδους στο δημόσιο διάλογο και μπορώ να κατανοήσω την αναγκαιότητα της υπερβολής από πολιτικούς σχηματισμούς για τους οποίους η εξουσία είναι προ των πυλών.

 Δυσκολεύομαι όμως να αιτιολογήσω την ιδεοληψία κατά την άσκηση της εξουσίας.

 Η ιδεοληψία, απότοκο κυρίως θεωρητικών προσεγγίσεων πολιτικών που προσπαθούν να βάλουν τη πραγματικότητα σε καλούπια, έχει ως πρώτιστο στόχο την ομογενοποίηση της πολιτικής σκέψης των ψηφοφόρων και δευτερευόντως την κάλυψη αστοχιών και προσωπικών ευθυνών, όσων καλούνται να πάρουν αποφάσεις.

 Πέραν όλων των άλλων η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βρίθει ιδεοληψιών, με τη πρωτοτυπία να καλύπτει εν πολλοίς όλο το φάσμα αυτών, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά.

 Τα αποτελέσματα απτά και μετρήσιμα πλέον, ιδίως από τη στιγμή που ως κυβέρνηση η αριστερά απώλεσε τη θαλπωρή του μύθου, αν ήμασταν εμείς τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

 Νομοθετούν, διαπραγματεύονται, βάζουν ως υπουργοί την υπογραφή τους σε αποφάσεις που επηρεάζουν εκατομμύρια πολίτες.

 Όλες οι παραπάνω πράξεις διακυβέρνησης εμποτισμένες από την ιδεοληψία, δυστυχώς παράγουν κι εξαιρετικά αρνητικά αποτελέσματα.

 Είτε είναι ακίνδυνα, όπως το τραγούδι στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision, το οποίο ανατέθηκε απευθείας από τον πρόεδρο της ΕΡΤ, διότι έτσι θα μπολιάζονταν με γνήσια δόση πολιτισμού ο διαγωνισμός.

 Είτε είναι φαιδρά, όπως η τελετή με τις ευρωπαλέτες και το κόκκινο χαλί στη Σαλαμίνα, η ανάταξη του εθνικού φρονήματος με τις περιοδείες με αμφίεση αμπέχονου και πηληκίου από τον πρωθυπουργό και τον αρμόδιο υπουργό.

 Είτε είναι επικίνδυνα, όπως το σύνολο του χειρισμού του μεταναστευτικού.

 Είτε είναι ατελέσφορα και μακροπρόθεσμα καταστροφικά, όπως είναι οι παρεμβάσεις στη παιδεία, δημόσια και ιδιωτική.

 Είτε είναι γελοία, όπως με τα συμβαίνοντα στο χώρο του ποδοσφαίρου όπου ο υπουργός θεωρεί έργο του τον ορισμό των διαιτητών σε έναν αγώνα.

 Είτε είναι ευθέως παράνομα, όπως με τον διαγωνισμό των γιατρών των μονάδων εντατικής θεραπείας με τη παράκαμψη του αρμοδίου φορέα από τον υπουργό υγείας.

 Είτε είναι θεσμικές εκτροπές, όπως ο χειρισμός της εισαγγελέως στην υπόθεση Βγενόπουλου από τον υπουργό διαφθοράς και την πρόεδρο του Αρείου Πάγου.

 Είτε είναι εθνικά επιζήμια, όπως με τις υποκλοπές συνομιλιών των θεσμών και η ομολογία από το βήμα της βουλής.

 Είτε είναι εθνικά καταστροφικά, όπως οι διαπραγματεύσεις με τις τεθλασμένες κόκκινες γραμμές που καταλήγουν σε ένα διαρκές αυτοματοποιημένο μνημόνιο κόφτη.

 Όλες οι παραπάνω πολιτικές αποφάσεις έχουν ένα κοινό παρανομαστή, την ιδεοληψία, η οποία στερεί από τους διοικούντες τη δυνατότητα της ρεαλιστικής προσαρμογής και στους διοικούμενους τη δυνατότητα επιλογής πολιτικών αρχόντων με κριτήριο την αξία τους.

 Η αξιολόγηση κινείται στα ρηχά στη βάση αρχών και αξιών εν πολλοίς κομματικών και όχι στη βάση των αποτελεσμάτων που εξασφαλίζουν ευημερία, πλούτο, ευτυχία για όλους.

 Στο τέλος της ημέρας, τι να κάνεις το σχολείο που δεν κάνει ευτυχισμένα τα παιδιά, τι να κάνεις τα σπορ και τα θεάματα που δεν ευχαριστούν κανένα θεατή, τι να κάνεις μια δουλειά που είτε την έχεις είτε δεν την έχεις είναι το ίδιο και το αυτό.

 Η ιδεοληψία και ο λαϊκισμός είναι εχθροί της προόδου και της ευημερίας κι αυτό είναι το μάθημα που παίρνουμε όλοι μας τα χρόνια της κρίσης, πληρώνοντας πάρα πολύ ακριβά δίδακτρα.